02.

Jeszcze przed chwilą subtelnie, z wprost drżącymi, grzesznymi obuszkami obrysowywała kontury jego okrągłej twarzy. Uczyła się go na pamięć swoimi niecierpliwymi palcami, w każdej ulotnej jak ta chwili, tak zachłannie, niemal rozpaczliwie, by potem, kiedy znowu zniknie, móc uformować poduszkę na jego kształt. Teraz lustruje go lubieżnym wzrokiem, spod przymrużonych oczu, przygryzając przy tym rozkosznie dolną wargę. Uważnie obserwuje jak zapina rzucone w pośpiechu na lampę jeansy i nerwowo rozgląda się za swoją flanelowa koszulą w kratę. Za chwile stąd wyjdzie, zostawi po sobie niedopitą, zimną kawę w jego turkusowym kubku, przelotny pocałunek na jej wciąż spragnionych ustach i swój cytrusowy zapach perfum, choć nawet długo po tym wciąż będzie czuła jego obecność. W jej mózgu wytworzy się deficyt związany z jego pachnącą w każdym kącie nieobecnością. I będzie odliczała dni, godziny, minuty i sekundy do ponownych ulotnych kilkudziesięciu minut pustych, frywolnych rozkoszy wstrząsających jej delikatnym, śniadym ciałem. Być może nie zasługuje na więcej, niż wyznaczone jej miejsce pomiędzy jego meczami, treningami i modlącą się o brzemienność żoną. Przecież ma go w poniedziałek między dziesiątą piętnaście a dwunastą, w środy co dwa tygodnie po siedemnastej i w czwartki chwilę przed piętnastą. W swoim łóżku, na blacie w kuchni, na kanapie w salonie, pod prysznicem i na komodzie kupionej z antyków na rogu. Choć tak naprawdę nie ma go wcale. Ani na chwile. Ani na zawołanie. Ani na poczekanie.

Pociągała go, jak każdego innego mężczyznę, którego mijała codziennie na ulicy. Urzekła swoją delikatnością, a jednocześnie lwi pazurem, eterycznymi ruchami, ale świadomymi swoich atutów, dobrym sercem i niezależnością, długimi, zgrabnymi nogami i brakiem wygórowanych oczekiwań. Przy niej poczuł, że żyje, że znowu może odetchnąć pełną piersią, że życie nie kończy się na rutynie, przyzwyczajeniu i porannych roszczeniach. Pobudziła go do życia, dodała tej iskry, wznieciła płomień, który w nim gasł i z uporem podtrzymywała, aby wciąż się tlił.  

Tyle, że ona nie chce być dłużej tym grzechem, który on woli z siebie zmyć. Chce wyjść z nim do kina na komedie, spacerować wieczorem po rynku w uścisku jego dłoni, przyjść na mecz w koszulce z jego nazwiskiem na plecach i móc powiedzieć całemu światu, jak bardzo jest z niego dumna.

A on bał się, że któregoś dnia, kiedy będzie czekał na nią na klatce schodowej, ona wejdzie pod drzwi swojego mieszkania, ubrana w granatowy płaszczyk, pod rękę z kimś, kto będzie mógł ofiarować i dać więcej aniżeli od jest do tego zdolny, trwając w tym schematycznym przedsionku pomiędzy mężczyznę zobowiązanego przysięgą małżeńską, a pragnącym dzielić rozkosz z młodszą, uroczą kochanką.

- Jesteś cudowna – mruczy rozkosznie wprost do jej ściśniętych warg, do których pochyla się, aby złożyć pożegnalny pocałunek.

- Tak już będzie zawsze? – zrezygnowany głos brunetki owiniętej satynową pościelą, przerywa utkaną z nagrzanego namiętnością powietrza ciszę -Będziesz wpadał w wolnych chwilach i wymykał się jak złodziej? Powiesz jej kiedyś? – łypie na niego z wypełniającą niepewnością, strachem rozszerzającym źrenice i krępującym jego dotąd płynne ruchy.

- Inga – jęczy przeciągle, pocierając swoją zmęczoną twarz pokrytą niedbałym, kilkudniowym zarostem - Przecież wiesz, że teraz jeszcze nie mogę.

Wzdycha bezsilnie, przysiadając na skraju łóżka i mozolnie, lecz pewnie sunie wierzchem dłoni po jej wewnętrznej stronie ud.

- To kiedy? – mruży oczy - Jak spodoba ci się bycie tatusiem? – podciąga nogi pod brodę i pyta z powątpiewaniem, unosząc brwi - Dusisz się w tym małżeństwie, ona cię niedługo wyniszczy, Michał dobrze o tym wiesz.

- Inga…

- Proszę, nie oszukuj się.

- Nie mów tak o Oliwii – przymyka powieki i dotyka jej dłoni desperacko zawieszonych na jego karku, po czym ostrożnie je ściąga i zamyka w mocnym uścisku dłoni - Nigdy więcej, dobrze?

Wpatruje się w nią swoimi przenikliwymi, cholernie niebieskimi tęczówkami, pod dotykiem których zatapia w nich cały swój rozsądek i choć z wymalowanym w źrenicach zawodem, powoli po chwili frapującej ciszy, skina posłusznie głową. Przytakuje na bycie tą drugą, pożądać z daleka, kochać w ukryciu, mimowolnie zgadza się wypełniać puste przestrzenie życia Michała Winiarskiego z całą swoją przepływająca przed żyły, palącą przez skórę miłością.

Wraca do domu, zrzucając bezsilnie torbę treningową z ramienia, na którego ból ostatnio co raz częściej się uskarżał. Zawsze się tego obawiał, podświadomie mniej lub bardziej, bał się wracania do przepełnionego tęsknymi wspomnieniami głuchego domu, odartego z ciepła, wypłowiałego z miłości, do zimnych ścian i wykafelkowanych podłóg. Bał się tego wszystkiego później. Tej obojętności. Traktowania partnera, jak stary mebel, który po prostu jest i z którym nie trzeba rozmawiać, bo przecież nic nowego nie powie. Bał się tego życia obok siebie i rzucania raz w tygodniu słowa kocham z przyzwyczajenia, obszytego niewidzialną nutą niepewności.

Dziś wszędzie panował ład i porządek, tak dawno niewidziany w zaniedbanym domu przez melancholię Oliwi. Jego skarpetki były sparowane i poskładane w szafie, wyprane i wyprasowane koszule poukładane były kolorystycznie, a ulubione płyty otarte z zaległego kurzu. Esencja intensywnej woni dobiegająca z kuchni do jego nozdrzy pobudziła skręcający się żołądek. Przełknął głośno ślinę, kiedy dostrzegł wychodzącą prze próg sylwetkę swojej żony, trzymającej w dłoni przez kuchenną rękawicę szklany półmisek. Krótka, czarna opinająca sukienka uwydatniała jej zgrabne kształty, lekki makijaż podkreślał delikatną urodę, a włosy opadały kaskadą na wycięte plecy, kuszące brakiem zapięcia od haftowanego stanika.

- Oli – wychrypiał z rozbieganymi z zachwytu iskrzącymi, niebieskimi tęczówkami lustrującymi jej zgrabne nogi w wysokiej szpilce.

- Już jesteś – ściągnęła delikatnie brwi z niepokojem – Nie szkodzi, zrobiłam kolację, wszystko jest już gotowe – spojrzała na trzymaną przez siebie zawartość – Żeberka w miodzie, twoje ulubione.

Posłała mu swój eteryczny uśmiech, a jej oczy roześmiały się równomiernie. Dawno jej takiej nie widział. Tęsknił za taką Oliwią. Cholernie mocno.

- W końcu jesteś, Oliwka – nasączył werbalną pasją swój szept – Długo cię nie było.

To zazwyczaj tak się zaczyna, spotykasz kogoś, kogo widzisz być może nie pierwszy raz, ale dostrzegasz go po raz pierwszy, jakbyś właśnie go rozpoznała. Choć czujesz, jakbyś bardzo dobrze go znała, odkrywasz nowe, całkowicie nieznane elementy, pasujące do twoich pustych miejsc. Ja tak miałam. Już kiedy zobaczyłam go kątem oka pod kościołem w ten duszny, lipcowy dzień, kiedy przecierał spocone czoło i poprawiał swój krawat przy idealnie skrojonym na jego sylwetkę garniturze. I te oczy, które zerknęły na mnie wymownie, kiedy składał życzenia nowożeńcom, a ja stojąc za bratem odbierałam wciskane przez gości ślubne prezenty. Intensywne niebieskie tęczówki, które przeszyły na wskroś moją bezbronną duszę i poruszyły w mnie coś, o istnieniu czego nie miałam pojęcia. Pierwszy taniec na weselnej zabawie, który mi skradł na długo zapadł w mojej pamięci. Czułam się jak dryfujący statek, który właśnie dobił do portu. Gdyby nie trzymał mnie tak mocno i pewnie w swoich ramionach z pewnością upadłabym mu do stóp. Mogłabym przysiąc, że nigdy wcześniej go nie spotkałam, jednak on uświadamiał mi, jak wiele razy przeszłam obok niego obojętnie. Kiedy mimowolnie zasnęłam na treningu swojego brata, kiedy odwoziłam Arka z niejednej zakrapianej imprezy ze sowimi kompanami z boiska, czy nawet wczoraj na wieczorze kawalerskim, na który dowoziłam alkohol. Wszystko co było kiedyś, co definiowało moje życie, przestało mieć znaczenie, z każdym jego słowem pętającym moje nieposłusznie bijące wprost do niego serce.  Pierwszy pocałunek pod salą, z zarzuconą jego marynarką na nagich i odkrytych ramionach, z resztkami alkoholu na ustach. Świat wirował, jak na filmach, kolana uginały się tak, że można było umrzeć z kwiatem na ustach, jak w książkach, unosiłam się magią magicznej miłości. Miałam tak. Ponoć to zdarza się tylko raz w życiu, a całą reszta potem to jak odpalania raz użytej zapałki.

Potem, jak to w życiu bywa wszystko się skomplikowało, a raczej koncertowo spierdoliło.

Takie rzeczy zazwyczaj zdarzały się komuś obok, ale nie nam.

Jest wieczór 16 września 2005 roku, w wielu polskich domach w telewizyjnej Jedynce trwają "Wiadomości". Prowadzący serwis sportowy zawiesza drżący głos.

"Arkadiusz Gołaś nie żyje. Reprezentant Polski zginął w wypadku samochodowym w Austrii. Miał ogromny talent, a przed sobą całe życie. Niestety, zostało ono nagle przerwane. Do tragedii doszło niedaleko miejscowości Griffen, koło Klagenfurtu. Auto Gołasia uderzyło w betonową podstawę ściany dźwiękochłonnej. Siatkarz zginął na miejscu, towarzysząca mu żona jest w szpitalu. Arkadiusz Gołaś miał 24 lata. Jechał do Włoch, do siedziby swojego nowego klubu - Lube Banca Macerata. Jego śmierć poruszyła nas wszystkich."

Rozpoczynamy trochę powrót do przeszłości, bolesnej przeszłości, która będzie przeplatała się z teraźniejszością.

01.

Znowu.

Znowu się nie udało.

Kolejny raz, już nawet nie wiesz który.

Nie liczysz, przestałaś już dawno temu.

Ale do tej pory jeszcze nie przywykłaś do tego uczucia.

Opierasz dłonie o ceramiczną, śnieżnobiałą umywalkę i zaciskasz z całą wypełniającą twoje ciało niemocą dłonie na jej zimnych rantach. Podnosisz głowę nieco wyżej, by móc przez opadające kosmyki włosów nie dostrzec w swoim lustrzanym odbiciu swoich wilgotnych kącików oczu, a w nich kolejnej zawiedzionej nadziei. Kolejnego rozczarowania, którego gorycz czułaś na spierzchniętych, przygryzionych ustach. Kolejnej porcji niewczesnego żalu, którego ciężkość musiałaś połknąć po raz kolejny sama w niemałą trudnością.  Trwasz, choć wziąż rozsypujesz się na ostatnich szwach płonnej nadziei, której płomień nie mieni się już wcale, która gaśnie.

Słyszysz jak brunet bezszelestnie uchyla rozwarte od łazienki ciemne drzwi. Robi to zapewne wskazującym palcem, bez najmniejszego grama wysiłku. On już wie, zapewne przeczuwa, nie musi przecież o to pytać. Czujesz na sobie jego wzrok. Choć nie pali twojej skóry, jak kiedyś, nie przyprawia o dreszcz emocji, to wciąż każdą cząstką ciała czujesz kłębiącą się w gęstniejącym powietrzu rezygnacje. Nie chcesz na niego teraz patrzeć. Nie chcesz podnosić wzroku. Nie chcesz odczytać w jego wyblakłych, odartych z uczuć tęczówek poddania się.

- To bez sensu Oli – jego chrypiący, szorstki jak zarost głos rozbrzmiewa tuż nad twoim uchem. Już nawet nie wiesz czy jego słowa cię ranią, czy są po prostu zbitką dźwięcznych liter rzuconych w eter – Wyluzujmy, odpuśćmy na chwilę – wzdycha cicho z bezradnością.

Widzisz kątem oka jak zdecydowanym ruchem wyrzuca do kosza na śmieci twój test ciążowy z jedną kreską, na którą nawet nie chciał patrzeć. Jedną kreską. Zaciskasz mocniej powieki, aby powstrzymać piekące od słonych łez oczy.

- Najpiękniejsze chwile w życiu można zaplanować, ale i tak przychodzą same, niespodziewanie – jego łagodny, melodyjny głos wciąż czasami potrafi czule pieścić twoje uszy i dotykać gdzieś w samą głębię wrażliwego miejsca duszy.

- Chcę tego dziecka Michał – niemalże cedzisz przez zaciśnięte zęby i odgarniasz włosy z twarzy, przeczesując je bezsilnie dłonią – Niczego nie pragnę bardziej, przecież wiesz. Oddałabym wszystko … - zawieszasz swój złamany, drżący głos i spoglądasz na niego, na ciemne cienie pod oczami, na poszarzałą cerę i na przekrwione gałki oczne, zapewne od wczorajszego płaczu, którego miał nadzieję nie słyszałaś. Ale nie zamierzasz wyprowadzać go z błędu, przecież i tak już dawno przestaliście rozmawiać o swoich uczuciach, lękach, bolączkach, niezasklepionych ranach, nieodpuszczonych grzechach.

- Ciii, jeszcze nam się uda, zobaczysz – próbuje cię uspokoić i dotyka twoich włosów, głaszcząc i zakładając je za ucho.

- Przestań! – warczysz nieprzyjemnie, odtrącając jego zimną dłoń – Ciągle to powtarzasz, a i tak się nam nie udaje.

- Czy ja jestem ci jeszcze do czegoś potrzebny poza ofiarowaniem swojego materiału genetycznego? – podnosi swój głos o cały ton, rzadko mu się to zdarza, praktycznie nigdy, ale to dobrze, są jeszcze miedzy wami jakieś emocje, to dobrze - Czasami mam wrażenie, że ty nie chcesz ze mną założyć rodziny, chcesz tylko mieć ze mną to dziecko – kręci kpiarsko głową, parskając uwłaczająco i przecierając dłoń po swoim kilkutygodniowym zaroście.

Milczysz. Bo co masz powiedzieć? Że nie widziałaś, jak patrzy na Ingę na urodzinach małego Wlazłego? Że nie wyparłaś z podświadomości zapachu nie twoich perfum na jego koszuli? Że wmówiłaś sobie, że to małe zabrudzenia na kołnierzu to od sosu pomidorowego? Musiałabyś przyznać się do błędnego wyboru przed samą sobą. Do trwania w iluzji, do budowania swoich największych pragnień na ruchomych piaskach.

- To jest obsesja, Oli – drenuje swoimi niebieskimi tęczówkami we tobie tunel przerażenia. Tęczówkami, w których kiedyś zatopiłaś cały swój rozsądek, którym przyrzekałaś przed Bogiem.

- Nie.

- Masz obsesje – stwierdza na wpół przerażony, na wpół rozgoryczony – Obsesje na punkcie tego dziecka. Wszystko inne przestało się liczyć.

- Nieprawda! – oponujesz co raz bardziej.

- A co z Wlazłymi i ich synem? Twoim chrześniakiem, Oliwia – parska – Nie przychodzisz już do niego, nie chcesz go odwiedzać, nie bawisz się z nim, nigdzie nie zabierasz, odtrąciłaś go dla własnych egoistycznych pragnień i niespełnionego tymczasowego marzenia? – ściąga brwi z niezrozumieniem i rzuca w ciebie wątpliwym oskarżeniem - Kiedy Mariusz zdecydował, że jego syn będzie nazywał się Arek, to Paulina nie miała wątpliwości, że to ty powinnaś zostać jego matką chrzestną. Zrobili to dla ciebie, a teraz?

- Jest mi cholernie trudno patrzeć na szczęście innych, które mi nie jest dane, jest mi cholernie trudno kiedy przyglądam się, jak innym spełniają się moje marzenia – odpowiadasz z oczywistością i drżącym od palących, żywych emocji głosem – Boli mnie widok każdej matki z dzieckiem, tej, która ciągnie rozwydrzone, zapłakane dziecko przez ulicę, tej która prowadzi go z wózkiem na spacer po parku, nigdy tego nie zrozumiesz – kiwasz przecząco głową, powstrzymując całą lawinę bólu, który przeszywa twoje ciało. Widzisz jego puste spojrzenie, zawieszone w próżni. Przestał cię słuchać. Pragniesz i nienawidzisz. Chcesz przezwyciężyć strach i uciekasz. Łamiesz wewnętrzną barierę i łamiesz się cała, kawałek po kawałku na drobniej. Walczysz z demonami i przegrywasz. On nigdy tego nie zrozumie.

- Masz rację – przytakuje ci – Nigdy tego nie zrozumiem, bo jak można zrozumieć taki egoizm – wykrzywia twarz w kwaśny grymas – Ty, tylko ty. Nigdy nie pomyślałaś jak ja się w tym wszystkim czuje. Bo to się już nie liczy prawda?

Rozsypujecie się.

Obydwoje.

Tracisz wiarę.

- Nie zasłużyłam sobie na takie słowa, zwłaszcza od ciebie Michał – próbujesz oddychać normalnie, ale nie potrafisz nabrać powietrza, nie kiedy twoim ciałem targają tak chwiejne emocje, a głos załamuje się na każdej głosce.

- Może zasłużyłaś.

- Słucham?

- Za to wszystko co stało się jedenaście lat temu, Oliwka.

Jedenaście lat temu.

Wszystko zaczęło się jedenaście lat temu.

 Jedenaście lat temu zakochałaś się w nieprzyzwoicie przystojnym Michale Winiarskim. Jakaś część ciebie wtedy się obudziła, powstała powołana do życia.

 Jedenaście lat temu pod Klagenfurtem zginęła nadzieja polskiej siatkówki. Jakaś część ciebie wtedy umarła. Raz na zawsze. Razem z Arkiem. Razem z twoim bratem.

Jedenaście lat temu poznałaś kogoś, dzięki komu jakaś wskrzeszona część ciebie, o której istnieniu nie miałaś pojęcia, zaczęła mieć nadzieję.

Czasami jeszcze za nim tęsknisz, tęsknisz za Kamilem.

Nie zapomniałam o moim własnym peral harbor.

Na sublimacyjnych się zacięłam. Tutaj jakoś poszło, dzisiaj, spontanicznie. 

Na czas sesji, raczej zniknę.

Trzymajcie się ciepło.